Klavye başına geçip geçip kalkıyorum, yazamıyorum... Her şey göz önündeyken ben fazladan ne yazabilirim ki? Sıcak bir odada oturuyorken, enkaz altında eksi 8 derece soğukta, hayata tutunmaya çalışanların ve gitgide umutlarını tüketenlerin, hislerine, acılarına tercüman olmam mümkün mü? İstediğimiz kadar empati yapmaya çalışalım, o karanlığı, o soğuğu, o umutsuz bekleyişi, o çaresizliği hayal bile edebilmemiz mümkün değil. Kendimiz bunu anlamaktan aciz isek kime, neyi anlatabiliriz?
***
Hiç kimsenin, hatta bilim adamlarının bile hayal edemediği kadar büyük bir facia daha yaşadık. Bilim adamları elbette bu coğrafyada mutlaka bir gün yaşanacak olan böylesi büyük bir depreme yıllardır dikkat çekiyorlardı. Ama eminim ki üst üste 2 büyük depremi ve sonuçta böylesine büyük bir afeti düşünememişlerdi.. Evet… Deprem bir takdir-i ilahidir.. Ama hiç kimse bu sözün ardına saklanarak kendini mazur göstermeye çalışmamalıdır. Deprem takdir-i ilahi olsa da bu alana kentler kurmak, dayanıksız yapılar yapmak, “Allah korusun” diyerek, bu deprem etkisinden dualarla korunacağını sanmak takdir-i ilahi falan değil, bilime, ilime inanmamaktır. Halbuki bilime inanmamak veya es geçmek tanrının koyduğu kuralları ciddiye almamak ve hatta tanrıya inanmamaktır..
***
Bu büyüklükteki afetlerde istenmeyen gecikmelerin, kargaşanın, koordinasyon eksikliğinin, yanlışların olması doğaldır.. Eleştiriler, yüksek sesle uyarılar elbette olacaktır. Ama bu aşamada hiç kimse bir başkasını suçlama çabasına, propaganda yarışına, hatta engelleme utanmazlığına tevessül etmemelidir. Ancak bu işi yürütmekle görevli ve sorumlu olan Hükümet de şunu kabul etmelidir ki TEK ELDEN uygulanmak istenen koordinasyon sistemi bazı yer ve zamanlarda hatta çoğu zaman kolaylaştırıcı olmamıştır.. “Her şeyi ben tek başıma yaparım” zihniyeti bu alanda da AFAD yönetimi tarafından acemice uygulanmış ama elbette başarısız olmuştur.
***
Ama bunlar zaten böyle büyük afetlerdeki en başarılı uygulamalarda dahi görülebilecek eksiklik ve yanlışlardır.. O nedenle bizler, önümüzdeki günlerde 6 Şubat'ı değil 6 Şubat'ın öncesini ve sonrasını tartışacağız. Tartışmalıyız.. Geçmiş İmar aflarını tartışmalıyız.. 3 bin TL ödeyene; yaptığı ne idüğü belirsiz yapıya iskan ruhsatı veren zihniyeti, ihaneti tartışmalıyız.. Deprem yönetmeliğine rağmen sapır sapır dökülen binaların müteahhitlerini, bu binalara ruhsat verenleri, yeterli denetlemeleri yapmayan belediyeleri, bu olumsuzlukları 3 gün sonra unutup tepki vermeyen STK'ları, bu konuda hiç yoksa ayda bir defa uyarıcı bir yazı yazmayan köşe yazarlarını tartışmalıyız.
***
Velhasıl bu yazının yazıldığı sıralarda hala son bir umutla, enkaz altında bekleyen ve son nefeslerini kullananların kaybından hepimiz sorumluyuz. Ancak 1999 depreminden bu yana edinilen tecrübelerle bir arpa boyu yol alamayan, özellikle İstanbul özelinde toplanma bölgelerini imara açan, bir zamanlar göz bebeğimiz olan Kızılay'ın “Güvenilmez bir kuruluş” hale gelmesine ortam sağlayan, gerekli gereksiz otobanlar, köprüler, TOKİ'ler eliyle ülkeyi betonlaştırarak belli bir kesimin ceplerini dolduran, kentsel dönüşüm projeleri ile de müteahhitlere yeni bir kazanç süreci başlatan, bu projelerle eskiden tek katlı 100 konutun bulunduğu alanlara çok katlı yüzlerce konut sıkıştıran, böylelikle kentin hem alt yapı hem de trafik sorununun artmasına neden olan 20 yıllık iktidarımızın sorumluluğu hepimizden fazladır ve elbette bu bir siyasi tartışma konusu olacaktır ve olmalıdır..
***
Umarım hepimiz bu defa gerekli dersi almışızdır. Ama yine de merak etmiyor değilim: Bunca deneyimden sonra, bakalım, seçime doğru yeni bir İMAR AFFINI gündeme getirecek, ya da İSTANBUL KANAL PROJESİ'nde ısrar edebilecek babayiğitler yine ortaya çıkabilecek mi?